De Burgerbegroting evalueren: mijn reactie

Van in het begin van de Burgerbegroting in 2014 is er bijzondere aandacht voor moeilijk bereikbare doelgroepen. Door actieve betrokkenheid van het sociale middenveld en voortrajecten op maat worden deze doelgroepen betrokken. Dat niet alle wijken evenveel geld binnenhalen is logisch. Gelijke budgetten voor elke wijk? Wat is het volgende: voor elke straat? Voor elke Antwerpenaar? Gelijkheid wordt zo wel erg ver doorgedreven. Sommige wijken hebben meer nodig. Bovendien is het de bedoeling dat burgers elkaar overtuigen van hun noden en projecten. Een gelijk maaiveld installeren zou de motivatie ontnemen om met elkaar te discussiëren, want het budget ligt dan toch al vast.

 

Gelijkaardig is het grijpen naar een geloot panel. Er zijn argumenten pro, maar zeker evenveel contra. Met de Burgerbegroting is specifiek gekozen om mensen zelf te laten kiezen of ze willen meedoen of niet. Een panel via loting roept onmogelijke discussies op. Welke diversiteit wil je garanderen? Per wijk? Per leeftijd? Mensen met een beperking? Socio-economische situatie? Etnisch-culturele achtergrond? Opleidingsniveau?

 

Op die manier dreigt een succesvol en toonaangevend participatieproject te verzanden in een geïnstitutionaliseerd kluwen, administratief dichtgetimmerd en minder aantrekkelijk.

Samengevat. De bezorgdheid om de Antwerpse burgers even verbaal-retorisch en organisatorisch beslagen aan tafel te kunnen zetten en een faire kans te geven een deel van het budget voor hun wijk binnen te halen, mag er niet toe leiden dat het debat tussen diezelfde burgers over elkaars noden verstomt. Dat zou een achteruitgang betekenen. Een gezonde kritische blik om een meer succesvolle Burgerbegroting in Antwerpen en zijn districten te krijgen: graag. Maar steevaste ideologische belagingen, gestoeld op een oud socialistisch dogma van egalitarisme: nee bedankt.

 

Free the burgerbegroting!

 

(reactie op Sp.a-voorstel om de Burgerbegroting te hervormen)