27 feb Indignons-nous
Ik ben verontwaardigd.
Verontwaardiging is de motor van het verlangen om dingen te veranderen. Dat verlangen mag ik vertalen in mijn job: volksvertegenwoordiger. En dan, beste burger, dan zie ik u met verontwaardiging naar ons, de politici, kijken. Dan voel ik uw ogen op mij en mijn collega’s gericht. Hoe kunnen wij uw stem nog vertolken? Hoe kunnen wij uw bezorgdheden en uw verlangens voor morgen nog vertalen in beleid? Hoe kunnen wij u zekerheid bieden dat u en uw kinderen het morgen beter zullen hebben? Meer en meer twijfelt u aan de kunde, aan de oprechtheid en aan de eerbaarheid van politici.
Ik kan u geen ongelijk geven. De gebeurtenissen van de laatste weken rond schimmige overheidsstructuren en politici die meer mandaten cumuleren dan er vakjes op de aangifteformulieren zijn… Een mens zou van minder zijn geloof in de politiek verliezen.
Zeker, ik ben ook een politicus. Maar ik deel uw verontwaardiging over politici die hun idealisme onderweg zijn kwijtgeraakt, die langzaam hun focus van het algemeen naar hun eigen belang hebben verlegd. Over politici die de stiel bederven voor zovele geëngageerde vrijwilligers, militanten of lokale politici, die nog durven dromen van een betere wereld en die hard werken om er gestalte aan te geven. En mijn verontwaardiging richt zich ook tegen collega-politici, die menen de huidige vertrouwensbreuk te kunnen helen door de klassieke recepten boven te halen: crisiscommunicatie, haastige ontslagen of nog erger.
Ik zie opnieuw hoe haantjes-de-voorste zich voor de camera’s verdringen om uit de crisis politieke munt te slaan. Met verstomming sta ik te kijken hoe ze niet lijken te beseffen dat ze in sneltempo niet alleen hun eigen graf, maar ook dat van hun partij en hun beroepsgroep aan het graven zijn.
Ik wil niet wachten tot er figuren zoals Trump, Wilders of Le Pen langskomen, die de middelvinger opsteken naar alles waar ik in geloof, en die verdeeldheid en angst voor de toekomst zaaien. Ik wil niet dat het geloof in democratie en vooruitgang op den duur te grabbel wordt gegooid. De democratie heeft ons vrede gebracht en welvaart, heeft ons de kans gegeven om het aan deze kant van de wereld een stukje beter te hebben, en daar zal ik blijven voor vechten zo lang en zo hard ik kan.
Never waste a good crisis. Het is de hoogste tijd om fundamentele veranderingen door te voeren in de politiek.
Daarom roep ik mijn collega’s op: laten we niet snelsnel overgaan tot de orde van de dag. Laten we in alle nederigheid en sereniteit nu eens écht werk maken van politieke vernieuwing. En niet alleen met enkele maatregelen om onze belastingbrieven online te zetten. Dat ook, ja. Maar laten we ook op zoek gaan naar een nieuwe democratie.
Wie naar de wereld om ons heen kijkt ziet dat er van alles verandert, soms met een duizelingwekkende vaart. ‘Disruptie’ is de leidraad van deze tijd. De uitdagingen die op ons afkomen zijn complex: het verzoenen van diversiteit en veiligheid, het evenwicht vinden tussen streng én rechtvaardig, welvaart creëren voor iedereen en tegelijk onze kinderen een propere planeet nalaten
De uitdagingen van de toekomst vragen een democratie van de toekomst. En dat kan er alleen maar een zijn waarin politici en burgers evenwaardig met elkaar overleggen en oplossingen zoeken. De politiek heeft niet het monopolie op de wijsheid. Complexe uitdagingen los je op met vereende krachten. Ik pleit onomwonden voor meer burgerparticipatie. Meer rechtstreekse invloed van burgers op de politiek kan een manier zijn om de ivoren toren van de politiek verder te slopen en het vertrouwen in elkaar te herstellen.
Laten we elkaar met open vizier tegemoet treden. Laten we praten. Enkel met een transparant en participatief politiek systeem kunnen we het vertrouwen in elkaar herstellen. Het is de enige manier om gezamenlijke beslissingen te nemen die de welvaart voor onze kinderen veiligstellen en perspectief bieden op vooruitgang.